روزی بود روزگاری بود، مردی بود که در انواع کارهای تجارتی سررشته داشت.

روزی روزگاری، مردی بود که سه پسر داشت. پسری که از همه کوچک‌تر بود احمق به نظر می‌آمد و هرکس به او می‌رسید دستش می‌انداخت.

یکی بود یکی نبود، خیاطی بود که پسر ریزه میزه ای داشت و او را بندانگشتی می‌نامیدند. او با وجود کوچکی خیلی پردل و جرئت بود.

مردی روستایی پسری داشت که به اندازه یک بند انگشت بود و با اینکه چند سال داشت، اصلاً رشد نکرده بود.

یکی بود یکی نبود، ملکه پیری بود که شوهرش سال‌ها پیش مرده بود. او و تنها دختر زیبایش باهم زندگی می‌کردند.

روزی روزگاری، ملکه ای بود که خداوند به او فرزندی نداده بود. او شب و روز به درگاه خداوند دعا می‌کرد و از خدا می‌خواست به او یک پسر یا یک دختر عطا کند.

روزی گربه ای در جنگل روباهی را دید. با خود فکر کرد: «او موجودی زرنگ، باهوش و دنیادیده است. بهتر است بروم و سر صحبت را با او باز کنم.»

روزی روباهی برای گرگی از قدرت بیش از اندازه انسان سخن گفت و شرح داد که هیچ حیوانی حریف او نمی‌شود.

یکی بود یکی نبود، پدری بود که سه فرزند داشت. روزی آن‌ها را صدا زد، به اولی یک خروس، به دومی یک داس و به سومی یک گربه داد

روزی روزگاری، در وسط جنگلی انبوه و بزرگ قصری قدیمی قرار داشت که در آن پیرزنی جادوگر زندگی می‌کرد.