بایگانی/آرشیو برچسب ها : مثنوی معنوی

یک روزی بود و یک روزگاری. شخصی بود که عیاش و شکم‌پرست و خوش‌گذران بود و همه‌چیز می‌خواست و هیچ هنری هم نداشت و تنبل هم بود و درد کار هم نداشت.

یک روزی بود و یک روزگاری. یک بقال بود و یک طوطی داشت. این طوطی علاوه بر اینکه خیلی زیبا و خوش‌صدا بود خیلی هم باهوش بود و چون مدتی در دکان بقالی مانده بود مشتری‌های دکان را می‌شناخت و با آن‌ها سلام و علیک و احوال‌پرسی می‌کرد.

یک روزی بود و یک روزگاری. یک روز یک مرد بی‌سواد رفت پیش دلاک خال‌کوب و گفت: «می‌خواهم بر بازوی خود خال بکوبم.» در قدیم رسم بود عیاران و لوطی‌ها و «جاهل‌ها» بر بازو و دست و سینه و شکم خود خال می‌کوبیدند

یک روزی بود و یک روزگاری. گفته‌اند که یک روز نزدیک ظهر حضرت سلیمان پیغمبر در بارگاه خود در بیت‌المقدس نشسته بود که مردی سراسیمه وارد شد و از قیافه‌اش آثار ترس و وحشت نمودار بود.

یک‌شب سلطان محمود لباس کارگری پوشید و تک‌وتنها در شهر غزنین به گردش شبانه مشغول شد. شب زمستان بود و شهر خلوت بود و درها بسته بود و در کوچه‌ها گاه‌گاه سگی یا گدایی یا رهگذری دیده می‌شد