در روزگار قدیم کشاورزی بود به نام کنستانتین که با همسرش در کنار مزرعه‌شان زندگی می‌کردند. در آن سال آن‌ها در مزرعه‌ی خود کلم کاشته بودند و خروس و مرغ‌هایشان چاق و راضی در مزرعه به گردش و چریدن مشغول بودند.

پلیس به میکی گفت: «این ماجرا آن‌قدر گیج‌کننده است که ممکن است شمارا دیوانه کند. جریان ازاین‌قرار است که مدتی است دزدی‌های اسرارآمیزی اتفاق می‌افتد، اما نتوانسته‌ایم کوچک‌ترین ردپایی از دزدان پیدا کنیم.

وقت بیدارباش بود؛ مثل همیشه، ساعت پنج صبح، چکشی را بر باریکه‌ای از آهن که بیرون ساختمان فرماندهی اردوگاه آویزان بود، می‌کوبیدند. طنین پیاپی زنگ از ورای جام پنجره‌ها که دو بندانگشت یخ روی آن‌ها را پوشانده بود، به‌زحمت شنیده می‌شد

لولیتا، چراغ زندگی من، آتش اندام ... من. گناه من، روح من. لو، لی، تا: نوک زبان در سفری سه‌گامی از کام دهان به سمت پایین می‌آید و در گام سومش به پشت دندان ضربه می‌زند: لو. لی. تا.

یک روز صبح، همین‌که گره گوار سامسا از خواب آشفته‌ای پرید، در رختخواب خود به حشرهٔ تمام‌عیار عجیبی مبدل شده بود. به پشت خوابیده و تنش، مانند زره، سخت شده بود. سرش را که بلند کرد، ملتفت شد که شکم قهوه‌ای گنبد مانندی دارد

آن روز، روز عقدکنان دختر حاکم بود. نانواها باهم شور کرده بودند و نان سنگکی پخته بودند که نظیرش را تا آن‌وقت هیچ‌کس ندیده بود. مهمان‌ها دسته‌دسته به اتاق عقدکنان می‌آمدند و نان را تماشا می‌کردند.

در روزگاران  قدیم مرد فقیری زندگی می‌کرد که تمام دارایی‌اش  یک دست  لباسی بود که به تن داشت و کیسه‌ای برای گدایی. از شهری به  شهری و از روستایی به روستایی دیگر می‌رفت و گدایی می‌کرد.

محسن و علی در مهدکودک باهم دوست بودند. یک روز در حیاط مهدکودک باهم مسابقه‌ی دو گذاشتند، محسن از علی جلو زد و علی عقب افتاد. محسن با خوشحالی فریاد زد: «من برنده شدم، علی تو باختی، من قهرمانم!»

روزی روزگاری در شهری، مردی بود به نام حاج کاظم که دکّان  بقّالی داشت. او مشتری‌های زیادی داشت و در دکانش خوراکی‌هایی مثل نخود و لوبیا و برنج و عدس و سرکه و شیره و کشک و روغن می‌فروخت.

فرزانه کوچولو، همان‌طور که مشغول بازی با عروسک‌هایش بود، شعر می‌خواند و صدایش به گوش برادرش فرهاد که گوشه‌ی اتاق نشسته بود و کتابی در دست داشت می‌رسید. فرزانه می‌خواند: