روزی بود، روزگاری بود. در یک جنگل قشنگ با درخت‌های بلند، روی زمین خدا، زیر درخت چنار کلبه‌ای بود خیلی قشنگ. توی آن کلبه، بزک قصه‌ی ما با سه بزغاله‌ی قشنگ زندگی می‌کرد.

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. در روستای پشت جنگل سبز، پیرمرد و پیرزنی با نوه‌ی کوچکشان زندگی می‌کردند. آن‌ها نَه گاو داشتند، نَه گوسفند و نه مرغ و خروس؛

صدای گریه و بی‌تابی طفل در فضای خانه پیچیده بود. فاطمه (سلام‌الله علیها) سراسیمه از ایوان به‌طرف گهواره رفت. یک دنیا لطف و مهربانی بر سیمای نورانی‌اش موج می‌زد.

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. زمستان بود و برف همه‌جا را سفید کرده بود. امیر کوچولو و علی کوچولو که همیشه عاشق برف بودند، حتی یک لحظه را هم از دست نمی‌دادند

در دهکده‌ای، دهقانی می‌زیست. او از پدرش قطعه‌ی کوچکی زمین و گاومیش آهنی به ارث برده بود؛ اما هنوز وی دوره‌ی سوگواری پدرش را برگزار نکرده بود که رباخوار نزد او آمد و گفت: - پدر تو به من صد روپیه * بدهی داشت.

خوابیده خاله سوسکه، تو رختخواب، پا دیوار یک‌کمی حال نداره چون‌که شده بچه‌دار.

مجموعه شعر کودکانه از: جعفر ابراهیمی، مصطفی رحمان دوست، افسانه شعبان نژاد، افشین علا، محمدکاظم مزینانی، وحید نیکخواه آزاد

روزی روزگاری، در کشور چین، پنج برادر زندگی می‌کردند که خیلی‌خیلی به هم شبیه بودند، به‌طوری‌که هیچ‌کس نمی‌توانست بین آن‌ها تفاوت بگذارد.

خانم خرگوشه و آقا خرگوشه از داشتن پسر مهربان و خوش‌رویشان خیلی خوشحال و راضی بودند. برعکس، آقا سنجابه و خانم سنجابه خیلی از دست پسر اخمویشان ناراحت بودند.

صبح که زنگ کلاس زده شد و همه به کلاس آمدند، خانم معلم درحالی‌که دست دختر کوچولویی را در دست داشت وارد کلاس شد. سپس رو به بچه‌ها کرد و گفت: «بچه‌ها، از امروز یک شاگرد به کلاس ما اضافه می‌شود.