آلیس زیر یک درخت دراز کشیده بود و داشت یک کتاب می خواند که یکدفعه چشمش به یک خرگوش افتاد. خرگوش عجله داشت و مدام به ساعتش نگاه می کرد. آلیس خیلی تعجب کرد. برای همین به دنبالش رفت و وارد سرزمین عجایب شد.

کسی که خطبهٔ عقد را می‌خواند، گفت: «عروس خانم! بنده وکیلم؟»یکی گفت: «عروس رفته گل بچینه.»عروس خانم رفته بود گل بچیند. عروس خانم این‌طرف باغ را گشت، آن‌طرف باغ را گشت؛ اما هیچ بوته‌ای گل نداشت. غنچه نداشت. عروس گفت: «حالا چی کار کنم، چی کار نکنم؟»

روزی روزگاری، در دهکده‌ای کلاه‌فروشی زندگی می‌کرد. این کلاه فروش، تمام سال کار می‌کرد و کلاه‌های رنگارنگی می‌ساخت که هیچ‌کدام شبیه هم نبودند. بعد هم آن‌ها را به بازارچهٔ دهکده می‌برد و می‌فروخت.

پاییز بود. هوا خیلی سرد شده بود. من داشتم به مدرسه می‌رفتم. پدربزرگ و طوطی ما، «قندک»، هم همراه من بودند.

شتر بیچاره خیلی غمگین بود. همیشه روی پشتش بارِ سنگین بود. آن روز تازه از رودخانه رد شده بود که دوستش خرگوش را دید. خرگوش سلام کرد و پرسید: «چه حال؟ چه خبر؟»

روزی بوتهٔ تیغ که حوصله‌اش سر رفته بود به صحرا گفت: «تو چه صحرایی هستی که شتر نداری؟»

شهادت اوج خوشبختی است. اما وقتی آدم ها شهید می شوند، آنها که دوستشان دارند دلشان برایشان تنگ می شود. مثل بهار، که در روز دانش آموز شهید شد ...

آقا، شما مثل گلی - من می‌شوم پروانه‌ات - از راه دوری آمدم - مهمان شوم در خانه‌ات

لقمهٔ نان، پنیر و سبزی، هم خوشمزه است و هم مفید. از قدیم قدیم‌ها هم بوده و همهٔ آن را دوست دارند.

چطور با ردپاهای خودمون یک پروانه قشنگ درست کنیم؟