یکی بود یکی نبود. زیر گنبد کبود امیر جوانی زندگی می‌کرد که علاقه‌ی زیادی به شنیدن قصه داشت. برایش فرق نمی‌کرد قصه شاد باشد یا غمگین، خوب باشد یا بد؛ اما می‌گفت: «قصه باید طولانی باشد؛ هر چه طولانی‌تر، بهتر!»

روزی روزگاری توی یک کلبه‌ی چوبی، مادری با سه دخترش زندگی می‌کرد. مادر از صبح تا شب کار می‌کرد تا چرخ زندگی‌شان را بچرخاند و دخترهایش را بزرگ کند.

یکی بود، یکی نبود. توی یک ده کوچک، پیرزنی زندگی می‌کرد که نان می‌پخت؛ چه نان‌های خوشمزه‌ای! وقتی بوی نان‌های خاله پیرزن توی هوا می‌پیچید

سال‌ها قبل مرد خارکنی زندگی می‌کرد که یک خر پیر و لاغر داشت. خارکن روزها به صحرا می‌رفت و خارهایی را که در گوشه و کنار روئیده بود می‌کند و بر روی خر خود می‌گذاشت و به دهکده‌ای که در نزدیکی خانه‌اش بود می‌برد و می‌فروخت و از این راه پولی به دست می‌آورد.

تلفن رئیس مدرسه زنگ زد و رئیس گوشی را برداشت. صدایی از آن‌سوی سیم گفت: - الو ... با رئیس مدرسه کار داشتم.

یک روز مردی به حمام خانه‌اش رفت تا بدنش را بشوید. ولی وقتی وارد حمام شد ناگهان متوجه شد که لوله‌ی آب سوراخ شده و آب به‌شدت از داخل آن به خارج می‌ریزد.

هری کمک کردن به دیگران رو خیلی دوست داشت. برای همین مردم به اون می‌گفتن «هری خیرخواه». هری با قناری زردش تو یه خونه تو خیابون اصلی شهر (پلاکشون هم بذار فکر کنم) پلاک ده. بله، زندگی می‌کردن.

در زمان‌های گذشته سه برادر زندگی می‌کردند به نام‌های «کونال» و «دونال» و «تایگال». این سه برادر هرکدام دارای مزرعه‌ی سبز و خرمی بودند که در آن به کشت و زرع می‌پرداختند.

اسم من نارگله. این هم بابای منه. این کلبه‌ی ماست. این گل رو من و بابا باهم کاشتیم، اسمش نرگسه. این درخت توسکا هم خواهر دوقلوی منه، بابا اسمش رو گذاشته گلنار؛ اما من خواهر دیگه ای هم دارم، اسمش چیه؟ مرغ مینا!

یک شیمیدان انگلیسی پس از آزمایش‌های زیاد توانسته بود خود را نامرئی سازد. این ویژگی به وی امکان داده بود که هر نوع دزدی را مرتکب بشود، بی‌آنکه کسی بتواند او را ببیند و کیفر دهد.