یکی بود، یکی نبود، ده باصفایی بود. میان ده قشنگ، چوپانی بود زبروزرنگ. صبح زود وقت سحر، او پا می‌شد بی‌دردسر.

یک روز که خرس مهربان تو جنگل سبز و قشنگ داشت می‌گذشت قدم‌زنان، او دید که بچه‌ی ‌پلنگ همراه شیر کوچولو باهم سوار تاب شدند

دنیا شیر آب را باز کرد تا وضو بگیرد. با خودش فکر کرد چطوری باید شروع کند. اول دست‌هایش را زیر شیر آب گرفت. بعد دست‌هایش را تا آرنج شست.

در زمان‌های خیلی‌خیلی قدیم، پیرمردی بود که یک گاو زرد داشت؛ یک گاو شیرده زردرنگ که لکه‌های سیاهی روی پشتش بود. پیرمرد اسم گاوش رو گذاشته بود زردک.

خورشید آهسته‌آهسته غروب می‌کرد و شب از راه می‌رسید. حضرت فاطمه (سلام‌الله علیها) برای تهیه غذای خانواده، مشغول درست کردن حلوا بود

بلقیس، فرمانروا و ملکه‌ی کشور آباد و سرزمین پهناور یمن بود که در زمان حضرت سلیمان (علیه‌السلام) زندگی می‌کرد و لشکریان نیرومند و فراوانی داشت.

روزی بود، روزگاری بود. در یک جنگل قشنگ با درخت‌های بلند، روی زمین خدا، زیر درخت چنار کلبه‌ای بود خیلی قشنگ. توی آن کلبه، بزک قصه‌ی ما با سه بزغاله‌ی قشنگ زندگی می‌کرد.

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. در روستای پشت جنگل سبز، پیرمرد و پیرزنی با نوه‌ی کوچکشان زندگی می‌کردند. آن‌ها نَه گاو داشتند، نَه گوسفند و نه مرغ و خروس؛

صدای گریه و بی‌تابی طفل در فضای خانه پیچیده بود. فاطمه (سلام‌الله علیها) سراسیمه از ایوان به‌طرف گهواره رفت. یک دنیا لطف و مهربانی بر سیمای نورانی‌اش موج می‌زد.

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدا هیچ‌کس نبود. زمستان بود و برف همه‌جا را سفید کرده بود. امیر کوچولو و علی کوچولو که همیشه عاشق برف بودند، حتی یک لحظه را هم از دست نمی‌دادند