یک آقا تلفن بود که روی یک میز زندگی می‌کرد. میز کجا بود؟ توی یک اتاق. اتاق کجا بود؟ توی یک خانه.

روزی روزگاری نخود سیاهی بود که آرزوی بزرگی داشت. آرزویش این بود که از یک کوه بلند بالا برود و به نوک آن برسد. چرا؟ چون نقشه‌ای در سر داشت. نقشه‌اش چه بود؟ آخر قصه معلوم می‌شود.

سینی گرد نقره‌ای نشسته بود روی طاقچه. یک هندوانه‌ی گرد و بزرگ آوردند و گذاشتند وسط سینی. چاقو زدند به دلش و دو نیمش کردند. سرخ و رسیده بود و شیرین.

پریِ کوچکی بود که با مادرش در آسمان هفتم زندگی می‌کرد. پری کوچولوی قصه‌ی ما هنوز بال نداشت، برای همین نمی‌توانست مثل مادرش پرواز کند.

یکی بود، یکی نبود، ده باصفایی بود. میان ده قشنگ، چوپانی بود زبروزرنگ. صبح زود وقت سحر، او پا می‌شد بی‌دردسر.

یک روز که خرس مهربان تو جنگل سبز و قشنگ داشت می‌گذشت قدم‌زنان، او دید که بچه‌ی ‌پلنگ همراه شیر کوچولو باهم سوار تاب شدند

دنیا شیر آب را باز کرد تا وضو بگیرد. با خودش فکر کرد چطوری باید شروع کند. اول دست‌هایش را زیر شیر آب گرفت. بعد دست‌هایش را تا آرنج شست.

در زمان‌های خیلی‌خیلی قدیم، پیرمردی بود که یک گاو زرد داشت؛ یک گاو شیرده زردرنگ که لکه‌های سیاهی روی پشتش بود. پیرمرد اسم گاوش رو گذاشته بود زردک.

خورشید آهسته‌آهسته غروب می‌کرد و شب از راه می‌رسید. حضرت فاطمه (سلام‌الله علیها) برای تهیه غذای خانواده، مشغول درست کردن حلوا بود

بلقیس، فرمانروا و ملکه‌ی کشور آباد و سرزمین پهناور یمن بود که در زمان حضرت سلیمان (علیه‌السلام) زندگی می‌کرد و لشکریان نیرومند و فراوانی داشت.