یک کرم ابریشم کوچولو بود که شب‌ها همیشه طاق‌باز می‌خوابید. شاید برای همین بود که همیشه خواب‌های عجیب می‌دید. صبح‌ها، وقتی خواب‌های خودش را برای کرم ابریشم‌های دیگر تعریف می‌کرد...

روزی از روزها، هنگامی‌که برف می‌بارید و زن امیرِ شهر سرگرم دوختن بود سوزن به انگشتش فرورفت و سه قطره خون از آن بیرون زد. زن امیر گفت: «آه، چقدر آرزو دارم که دختر کوچکی داشته باشم که لبانش سرخ، مانند خون و زلفش سیاه چون آبنوس باشد.»

مدت‌ها قبل، انسان‌ها در اقیانوس سردِ قطب جنوب با نیزه و چماق شکار می‌کردند. آن‌وقت‌ها دوران بی‌رحمانه‌ای بود. دورانی ترسناک بود... برای همه.

سال‌ها پیش در آفریقا، در جنگلی انبوه، کرگدن بسیار بزرگی زندگی می‌کرد که «آرتور» نام داشت. آرتور، کرگدن بدی نبود. اما یک عیب داشت؛

روزی روزگاری در کشور ژاپن، مردی بود به نام «یوشی موتو». او خیلی قوی و شجاع بود و همیشه به فکر مردم بود. او یک سامورایی واقعی بود.

روزی روزگاری در روستایی در کشور آلمان، پسری بود بسیار باهوش و زرنگ. اسم این پسر هانس بود، هانس با مادرش زندگی می‌کرد.

روزی روزگاری در سرزمین چین، کوهی بود به نام «کاکازان». در بالاترین نقطه این کوه، یک ستون سنگی به‌طرف آسمان بالا رفته بود. روی این ستون سنگی، تخم‌مرغ خیلی‌خیلی بزرگی قرار داشت...

یکی بود، یکی نبود. غیر از خدای مهربان هیچ‌کس نبود. در کنار جنگل بزرگی، هیزم‌شکن فقیری زندگی می‌کرد. هیزم‌شکن پسر کوچکی داشت.

روزی روزگاری در دهکده‌ای، مرد کشاورزی با خانواده‌اش زندگی می‌کرد. او سه دختر داشت. دخترها نجیب و مهربان بودند، اما دختر کوچک که بیوتی (زیبا) نام داشت، از دو خواهر دیگرش زرنگ‌تر و مهربان‌تر بود.

روزی روزگاری، استاد کفاشی با همسرش زندگی می‌کرد. این پیرمرد و پیرزن، خیلی مهربان بودند. استاد کفاش کفش‌های خوبی می‌دوخت و پول زیادی به دست می‌آورد، اما پولدار و ثروتمند نبود.