روزی روزگاری زن و شوهر جوانی بودند که بچه نداشتند. زن همیشه به درگاه خداوند دعا می‌کرد و از او می‌خواست فرزندی به او بدهد...دختر کوچولو آن‌قدر ظریف و کوچک بود که مادر به او می‌گفت: «بندانگشتی».

روزی روزگاری در گوشه‌ای از این دنیای بزرگ، مرد کشاورزی بود که چهار پسر داشت. پسرها بزرگ شده و به سن جوانی رسیده بودند، اما بسیار تنبل بودند و هرگز در کار کشاورزی به پدر پیرشان کمک نمی‌کردند.

روزی روزگاری در دشت سبز و زیبایی، حیوان‌های زیادی زندگی می‌کردند. در میان آن‌ها خرگوشی بود که فکر می‌کرد. از همه حیوان‌ها باهوش‌تر و زرنگ‌تر است.

روزی روزگاری موش کوچکی لابه‌لای علف‌ها دنبال غذا می‌گشت و این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت. علف‌ها نرم بودند، درواقع جایی که موش کوچولو قدم می‌زد، بدن پرموی یک شیر بود.

روزی روزگاری دو موش باهم دوست بودند. یکی از آن‌ها در شهر و دیگری در روستا زندگی می‌کرد. روزی از روزها، موش روستایی، دوست شهری‌اش را دعوت کرد.

سام، پسر نریمان، جهان‌پهلوان بود - پهلوان هفت‌کشور. خاندان سام همه از پهلوانان بودند؛ جهان‌پهلوانان، جنگاورانی بودند توانا، و به دادگری و بخشش و بخشایش بر زابلستان فرمان می‌راندند؛ و زابلستان همان سیستان است.

فرمانروای یکی از سرزمین‌های دوردست و همسرش از این‌که بچه‌ای نداشتند بسیار افسرده و پریشان بودند. زمان می‌گذشت و همسر فرمانروا -که زنی با زیبایی چشمگیر بود- روزبه‌روز بیشتر دچار افسردگی می‌شد؛

یکی بود یکی نبود. پسری بود به نام هانس که از اون پسرهای خوب روزگار بود؛ خوش قلب و مهربون، باگذشت، فداکار و خلاصه همه خوبی‌های دنیا یکجا توی این پسر جمع بود. اما این پسر فقط يك عیب کوچولو داشت و اونم سادگی بیش از حدش بود.

گلپر در یک آبادی زندگی می‌کرد. این آبادی پر از بچه بود. بچه هایی که باهم بازی می‌کردند و ترانه می‌خواندند. یک روز که رگبار باران باریده بود، گلپر چیزی را در آسمان دید: یک رنگین‌کمان بود و چه زیبا!

دختر کوچکی در بزرگ‌ترین و شلوغ‌ترین شهر جهان زندگی می‌کرد. او عاشق گوش دادن به قصه بود؛ اما همه آن‌قدر مشغول بودند که فرصتی برای تعریف قصه برای او نداشتند.