یک راسو، خفاشی را شکار کرد. خفاش با ترس‌ولرز از راسو خواهش کرد که او را نخورد. راسو گفت: «حرفش را نزن. چون از پرنده‌ها نفرت دارم.» خفاش گفت: «ولی من که پرنده نیستم، من موش هستم.»

میگِل در یک روستای کوچک و زیبا زندگی می‌کرد. او با الاغ مهربانش هرروز به گردش می‌رفت. بعضی وقت‌ها هم الاغش در کارهای مزرعه به او کمک می‌کرد. وقتی میگل میوه‌های مزرعه‌اش را جمع می‌کرد سبدهای میوه را پشت الاغش می‌گذاشت و به بازار می‌برد.

شیر «سلطان جنگل» مریض شد و همه‌ی دکترهای جنگل را خبر کرد. یکی از آن‌ها گورخر بود. دهان شیر را بو کرد و گفت: «عالی‌جناب! دهانتان بوی بدی می‌دهد.

روباه مکار داشت در جنگل قدم می‌زد و زیر لب آواز می‌خواند که چشمش به کلاغی افتاد. کلاغ سیاه روی درخت بلندی نشسته بود و قالب پنیری را به منقار گرفته بود.

روزی یک عنکبوت، یک هزارپا و یک قورباغه درباره‌ی انسان‌ها باهم صحبت می‌کردند. هزارپا گفت: «انسان‌ها کر هستند. خیلی وقت‌ها که از کنارشان رد می‌شوم با تمام قدرت پاهایم را به زمین می‌کوبم؛ اما آن‌ها متوجه من نمی‌شوند.»

دو دوست برای گردش به جنگل رفته بودند که ناگهان خرس بزرگی به طرفشان حمله کرد. یکی از آن‌ها که خیلی فرز و چابک بود به‌سرعت از درختی بالا رفت. دومی که دست‌وپا چلفتی بود و نمی‌توانست از درخت بالا برود

روزی روزگاری دو نفر باهم سفر می‌کردند که چشمشان به یک شمشیر افتاد. دسته‌ی شمشیر از طلا و جواهر بود و خیلی گران‌قیمت بود. یکی از مسافران به‌سرعت شمشیر را از روی زمین برداشت.

در زمان‌های قدیم اژدهای هفت سری دختر پادشاهی را اسیر کرده بود. پادشاه به شجاع‌ترین سربازش گفت: «اگر دخترم را آزاد کنی اجازه می‌دهم با او ازدواج کنی.» سرباز شجاع آن‌قدر با اژدها جنگید تا بالاخره اژدها را شکست داد و دختر پادشاه را آزاد کرد؛

در زمان‌های قدیم کفاش پیری زندگی می‌کرد که چشم‌هایش ضعیف شده بود و دیگر نمی‌توانست مثل قبل کار کند. هرروز که می‌گذشت کفاش کفش‌های کم‌تری درست می‌کرد و فقیرتر می‌شد؛

در زمان‌های قدیم مرد دانایی زندگی می‌کرد که به خاطر پندهای خوبش خیلی معروف بود. یک روز سلطان دستور داد تا مرد دانا را به قصرش بیاورند. سلطان به مرد دانا گفت: «سه پند خوب به من بده.»