یک دانه برنج بود که وسط یک سینیِ گرد نشسته بود. به دوروبر نگاه می‌کرد و توی فکر بود. با خودش می‌گفت: «از این‌طرف بروم، عدس است. از آن‌طرف بروم، نخود است. بالا بروم، لوبیاست، پایین بروم، ماش است. اینجا هم که بمانم، جایم توی دیگ آش است.

دو تا موش بودند کوچولو و موچولو، فسقلی و قلقلی. مادرشان خیلی دوستشان داشت. هرروز صبح، صدایشان می‌زد و هرچه را که بلد بود یادشان می‌داد. به آن‌ها می‌گفت چه بکنند و چه نکنند تا موش‌های خوشبختی شوند.

یکی بود یکی نبود. یک غولچه بود که روزی یک دانه بادام می‌خورد و یک انگشتانه آب. یک روز آب و بادامش را نخورد. بادام را کاشت و با انگشتانه به آن آب داد. درخت بادامی سبز شد با سه شاخه‌ی پربادام.

پدر پونه به سفر رفته بود. از وقتی پدر پونه به سفر رفته بود، پونه اصلاً حرف نمی‌‌‌‌زد. او خیلی مهربان بود و به حیوانات جنگل کمک می‌‌‌کرد.

ننه‌‌‌‌مورچه به صحرا رفته بود تا برای مورموری دونه بیاره. ننه‌‌‌‌مورچه موقع برگشتن دید که یه تخته‌‌سنگ بزرگ دم در لونه‌‌‌اش افتاده.

سنجاب کوچولو دلش می‌‌خواست به‌‌جای دست، دو تا بال داشت تا پرواز کنه. سنجاب کوچولو شاخ و برگ‌‌های درخت‌‌ها رو کند و به دستاش بست تا بتونه پرواز کنه.

یک عنکبوت پادراز بود که می‌خواست بزرگ‌ترین خانه‌ی دنیا را برای خودش بسازد، بنابراین دو تا درخت بزرگ انتخاب کرد؛ یکی این سر دنیا، یکی آن سر دنیا. بعد هم رفت و نشست روی شاخه‌ی درختی که این سر دنیا بود، و شروع کرد به تار تنیدن.

یکی بود، یکی نبود. یک نخودک بود که خیلی تنبل بود. می‌خورد و می‌خوابید و دست به هیچ کار نمی‌زد. همه‌ی کارها را ننه‌اش می‌کرد. هرچه ننه‌اش می‌گفت: «نخودک، بلند شو از خانه بیرون برو، کاری بکن، نانی به خانه بیاور»، به گوشش فرونمی‌رفت.

سه تا کوتوله بودند زرنگ و شجاع و ناقلا. می‌خواستند بروند به جنگ غول دندان‌طلا. آقا غوله، خواهر موطلاییِ آن‌ها را دزدیده بود. چون‌که می‌خواست با موهای طلایی او، دندان طلایش را خلال کند. این، عادت غول دندان‌طلا بود. دخترهای موطلایی را می‌دزدید و با تار موهایشان خلال‌دندان درست می‌کرد.

قوقولی خان کی بود؟ یک خروس بود؟ نه! آواز یک خروس بود. یک خروس بی‌محل که از بس وقت و بی‌وقت خوانده بود، صدایش از او قهر کرده بود و رفته بود. رفته بود کجا؟ قصه‌اش کوتاه است.