منطقه‌های زمانی (قاچ‌های زمانی) چگونه تعیین شد؟

گردونه‌ی دانش برای کودکان و نوجوانان

پیش از تعیین قاچ‌های زمانی، آشفتگی‌های بسیاری در کارهای مردم، مخصوصاً در تطبیق برنامه حرکت قطارها پیش می‌آمد. در ایالات متحد آمریکا برای آنکه به این آشفتگی پایان داده شود استفاده از قاچ‌های زمانی استاندارد آغاز شد.

در سال 1884 در شهر واشنگتن، کنفرانسی برای تدوین مناسب‌ترین روش تعیین زمان در نقاط مختلف جهان، تشکیل شد. در این اجلاس کره زمین را به 24 قاچ تقسیم کردند که هر قاچ ۱۵ درجه طول جغرافیایی را به خود اختصاص می‌دهد. این یک تقسیم‌بندی طبیعی است زیرا کره زمین با سرعت ۱۵ درجه در ساعت می‌چرخد.

در داخل هر قاچ، ساعت فرقی نمی‌کند و اختلاف میان یک قاچ با قاچ بعدی دقیقاً یک ساعت است. گرینویچ (لندن) در انگلستان، به‌عنوان مبدأ محاسبه برگزیده شد. بدین ترتیب وقتی در گرینویچ ظهر باشد، در قاچ بعدی به سمت شرق، ساعت یک بعدازظهر است. در قاچ بعدی به سمت غرب، ساعت یازده بامداد است. در شهر نیویورک که به‌اندازه پنج قاچ در سمت غرب گرینویچ واقع است، ساعت ۷ بامداد است.

کشور ایالات متحد آمریکا به ترتیب بر اساس نصف‌النهارهای هفتاد و پنجم، نودم، یک‌صد و پنجم و یک‌صد و بیستم به چهار قاچ ساعتی تقسیم شده است. زمان یا ساعت معمول در این قاچ‌ها را زمان استاندارد «شرقی»، «مرکزی»، «کوهستانی» و «اقیانوسی» می‌نامند.

در آن‌سوی کره زمین از گرینویچ، خط مقسم دیگری به نام «خط بین‌المللی زمان» وجود دارد. این خط، تقریباً بر نصف‌النهار یک‌صد و هشتادم منطبق است. وقتی در گرینویچ ظهر باشد، در خط بین‌المللی زمان، نیمه‌شب است. هر کس که از این خط بگذرد، بسته به اینکه در جهت شرق می‌رود یا غرب، یا یک روز عقب می‌افتد یا یک روز جلو.