ایپاب‌فا: دنیای کودکی قصه های صوتی کودکان، داستان و بیشتر
مخترع ویلن کیست؟
گردونه‌ی دانش برای کودکان و نوجوانان
لقب ویلن، ملکه سازها است. از گروه صدوچند نفری نوازندگان یک ارکستر بزرگ، سی نفر ویلن‌نواز هستند. مقام والای ویلن، در اثر آهنگ خوش‌صدای این ساز و دامنه گسترده بیان موسیقایی آن است.
پیدایش و تکمیل ویلن، صدها سال طول کشید. تاریخ ویلن از هند آغاز می‌شود چون به‌احتمال‌زیاد، استفاده از آرشه یا کمان برای نواختن سازهای زهی در این کشور آغاز شده است. در اروپا، در سده‌های میانه، سازهای زهی بسیار گوناگونی را با استفاده از کمان می‌نواختند.
یکی از این سازها ویلن بود، که احتمالاً در سده دهم میلادی از طریق شبه‌جزیره بالکان به اروپا راه یافت. در همان زمان ساز دیگری به نام وییل در بیشتر شهرها و روستاها نواخته می‌شد، که آن نیز موقع نواختن به شانه نوازنده تکیه داده می‌شد.
بعدها در اثر رواج رُباب، تغییراتی در وییل داده شد. رباب از سازهای عربی بود که از اسپانیا به سراسر اروپا راه یافت. هنرمندان، با درآمیختن بدنه محکم وییل و ترتیب سنجیده پیچ کوک‌های رباب، چندین ساز تازه به جهان عرضه کردند.
ویلن در فاصله سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱6۰۰ شکل کنونی‌اش را به دست آورد. از آن زمان تاکنون، تغییر چندانی در ساختمان این ساز داده نشده است. بهترین و موفق‌ترین ویلن‌ها در سده‌های هفدهم و هجدهم ساخته شد.. بزرگ‌ترین خانواده‌های ویلن ساز، از ایتالیا برخاستند. احتمالاً آنتونیو استرادیواری (۱644 – ۱7۳۷) بزرگ‌ترین شخصیت از آن میانه است. استرادیواری را استاد استادان نامیده‌اند. ویلن او در مقایسه با ویلن‌های پیشین، کمی بزرگ‌تر و پهن‌تر بود و بر نیروی آهنگ آن می‌افزود.
می‌گویند استرادیواری ۱۱۱6 ساز ساخته بوده است. از این میان، تعداد 450 ویلن «استراد» تا امروز باقی مانده است. بعضی از این ویلن‌ها اسم پیدا کرده‌اند. مانند ویلن ویوتی یا ویلن ویوتان که نام دو ویلن‌نواز بزرگ و نامدار بر آن‌ها نهاده شد.
