روزی روزگاری، خرس کوچولویی با پدر و مادرش در جنگل بزرگی زندگی می‌کرد. خرس کوچولو مهربان و باادب بود و همه‌ی حیوانات جنگل دوستش داشتند. او روزها با دوستانش بازی می‌کرد، از تنه‌ی درخت‌ها بالا می‌رفت، لای علف‌های بلند و سبز پنهان می‌شد و به پدر و مادرش هم کمک می‌کرد؛

یکی بود، یکی نبود. در یک روز قشنگ بهاری آقا دارکوب از لانه‌اش بیرون آمد و با صدای بلندی گفت: «آقا کلاغه! من دیگر از دست تو خسته شدم. چرا این‌قدر بیخودی قارقار می‌کنی، مگر هیچ کاری نداری که انجام بدهی؟»

حیاط افسانه پر از گل بود. یک شب افسانه در خواب دید که همه جا پر از درخت و گل است. او در خواب آرزو کرد که ای کاش یک گنجشک باشد ...