آن روز، وقتی‌که با پدربزرگم و طوطي از باغ‌وحش برگشتيم، همه‌اش به فکر جانورهاي باغ‌وحش بودم. حتي شب، موقع خواب به آن‌ها فکر می‌کردم.

یکی بود و یکی نبود. بزی بود و بزی نبود. بزی که بود، دو شاخ بلند داشت، دو پای تیز داشت، و دندان‌هایی داشت که سنگ را هم خُرد می‌کرد.

یک‌شب، وقتی نخلستان ساکت بود، دیو سیاه آمد و یک نخل بلند را برداشت. نخل گفت: «مرا کجا می‌بری؟» دیو گفت: «تو را می‌برم تا با بچه‌هایم بازی کنی!»