این‌جوری که نمی‌شود دست روی دست بگذارم و بنشینم. باید بروم فلک را پیدا کنم و از او بپرسـم سرنوشـت مـن چیسـت، برای خودم چاره‌ای بیندیشم.

یکی بود، یکی نبود. مردی بود به اسم «آدی» و زنی داشت به اسم «بودی». روزی آدی به بودی گفت: بودی!

یکی بود، یکی نبود. تاجری بود، سه تا دختر داشت. روزی می‌خواست برای خریدوفروش به شهر دیگری بـرود، بـه دختـرهـایش گفت: هر چه دلتان می‌خواهد بگویید برایتان بخرم.

آری گناه من بود. گناه من بود که مجبور شدم روز جمعه در شهر بمانم. شاید هم گناه زن قهوه‌چی بود که دل‌درد گرفته بود.

این معلم ما مثل اکثر آدم‌ها که می‌خواهند نان بخورونمیری داشته باشند، نبود. می‌خواست ترقی کند، بیش از توقع دیگران.

زنک کاسه‌ای‌ آش کشک با یک‌تکه نان بیات جلو شوهرش گذاشت و گفت: بگیر کوفت کن! اینو هم با هزار مصیبت تهیه کرده‌ام.

تلخون به هیچ‌یک از دختران مرد تاجر نرفته بود. ماه فرنگ، ماه سلطان، ماه خورشید، ماه بیگم، ماه ملوک و ماه لقا، شـش دختـر دیگر مرد تاجر، هر یک اداواطوارهایی داشت،

چند سال پیش در آذربایجان پهلوان جوانمردی بود به نام «کوراوغلو». کوراوغلو پیش از آن‌که به پهلوانی معـروف شـود، «روشـن» نـام داشت.

بعضی‌ها خیال می‌کنند آن قدیم‌ها دنیا گل و بلبل بوده و حالا بد شده است. ما که آن وقت‌ها نبودیم. اما صمد بهرنگی بوده و اوضاع فقر و ثروت در شمال و جنوب «طهران» را خوب به تصویر کشیده! قصه‌ها که فقط برای سرگرمی نیستند!

این قصه، قصه یک درخت هلوست. درخت هلویی که دلش گرفته و دلش نمی‌خواهد به باغبان هلو بدهد. چرا؟ قصه‌اش مفصل است. خودتان بخوانید.