آن‌که بلند بود و مویش کمی ریخته بود، گفت: «دیگه چه نوشته؟» «هیچی، هر چه بود خواندم.»

 تا می‌آمد خودش را از فشار تنه و شانه نجات دهد، یا میان آن جمعیت چفت‌شده خود را به چپ بکشاند، در انبوه آن خیل عظیم رفته بود

کنار دریا بودیم. در هوای سرد آخر پاییز، در آفتاب بی رمق سر ظهر شنا می‌کردیم. با حرکات شتابان، بدن خود را گرم می‌کردیم

وقتی ممه شروع به حرف زدن می‌کند دیگر فایده ندارد. کتاب را باید کنار گذاشت و باید شنید. حتا فایده ندارد که بگویی ‍«حرف نزن» چون نمی‌شنود.

اینکه چطور مونس و مردخای به یکدیگر دل بستند از آن بازی‌های تقدیر است که کسی از چند و چونش چیزی نخواهد فهمید؛

 تلفن زنگ زد. کاشفی بود. «بازنشستگی آقا ولی چی شد؟»

همین قدر می‌دانم که داشتم افسانه‌ای می‌نوشتم. درست‌ترش این است که وارد دنیایی شده بودم که مرگ را بر آن راهی نباشد.

مرد به ماهی‌ها نگاه می‌کرد. ماهی‌ها پشت شیشه آرام و آویزان بودند. پشت شیشه برایشان از تخته سنگ‌ها آبگیری ساخته بودند

ما شاعر بودیم و خاطره‌ای نداشتیم. هرروز بعدازظهر، شاید از ساعت چهار توی آن خیابان، جلوی کتابفروشی می‌ایستادیم حرف می‌زدیم، شعر می‌خواندیم و بحث می‌کردیم.

بیشتر آرتیست‌های سریال یک کمربند پهنی داشتند که وسطش علامتی بود. من در تمام آن سال‌ها که هیچ‌کدام از وسایل آرتیستی را نداشتم