در زمان‌های قدیم، یک پسر جوان در خانه‌ای در استان «گانگ وُن شمالی» نزدیک دامنه‌ی کوه الماس زندگی می‌کرد. او خیلی فقیر بود، به همین خاطر برای به دست آوردن پول هرروز به کوه می‌رفت و هیزم می‌شکست

دوران اولیه‌ی تاریخ بشر، دوره‌ای بود که مردم یکدیگر را می‌خوردند. آن‌ها همدیگر را مانند حیوانات اهلی می‌دیدند و هر جا گیرشان می‌افتاد، سلاخی می‌کردند.

در بیشه‌ای دور، کلاغی روی درختی لانه داشت. او غمی بزرگ داشت که روزگارش را مانند رنگ پرهایش سیاه کرده بود. غمی که راه چاره‌ای برای آن پیدا نمی‌کرد.

قنبر و کریم در زیر آفتاب داغ، بیابان عرق‌ریزان به‌طرف شهر و خانه‌شان می‌رفتند. قنبر که چهره‌ای آفتاب‌سوخته و بدنی تنومند داشت، جلوتر و کریم پشت سرش هن‌هن‌کنان راه می‌رفت.

در زمان‌های قدیم در دهکده‌ای مدرسه‌ی بزرگی وجود داشت که حدود صد دانش‌آموز شب‌ها می‌آمدند و با صدای بسیار بلند درس می‌خواندند. بعضی وقت‌ها که بچه‌ها برای رفتن به خانه‌هایشان دیرشان می‌شد

در سرزمینی در کنار چشمه‌ای پرآب، تعدادی فیل به خوبی و خوشی زندگی می‌کردند. چشمه، صاف و زلال بود و وقتی‌که عکس آسمان و ابرها در آن می‌افتاد، مانند تابلویی زیبا به نظر می‌رسید که تغییر شکل می‌داد.

شب بود. ستاره‌ها مانند پولک‌های براق می‌درخشیدند و آسمان و کوچه‌ها را روشن کرده بودند. احمد توی حیاط دراز کشیده بود و به این‌همه زیبایی نگاه می‌کرد.

برهمن شاگردی داشت که همیشه گرسنه بود؛ زیرا برهمن در همه‌ی روز تنها یک قرص نان ذرت کوچک به وی می‌داد.

در دهکده‌ای دهقانی بود که «سومیلاکا» نام داشت. این دهقان شب و روز برای ارباب ده کار می‌کرد، اما از همه زحمتش تنها تکه نانی عایدش می‌شد.

سال‌های سال پیش، مردی مؤمن و عابد با همسرش در خانه‌ای کوچک زندگی می‌کردند. آن‌ها بچه نداشتند و خیلی دلشان بچه می‌خواست.