این داستان درباره‌ی کفتار است. کفتار چند روزی بود که چیزی نخورده بود و احتیاج به غذا داشت. او يك روز صبح از دهکده‌اش بیرون آمد، قایقش را برداشت و از این‌طرف رودخانه به آن‌طرف رفت. طرف دیگر رودخانه که رسید قایقش را در محلی مخفی کرد و خودش وارد دهکده شد.

روزی کالولو خرگوشه و شیر میان جنگل باهم بازی می‌کردند؛ این دفعه‌ی اول آن‌ها نبود. آن‌ها اغلب باهم بازی می‌کردند. يك روز موقع بازی شیر باعث ناراحتی کالولو شد و او را اذیت کرد.

در خانه‌ای کوچک و زیبا، پسر خوب و باادبی زندگی می‌کرد که قد یک فندق بود. برای همین هم همه او را «فندقی» صدا می‌کردند. فندقی از این‌که کوچولو بود و بزرگ نمی‌شد خیلی غصه می‌خورد و ناراحت بود.

در جنگلی زیبا و سرسبز، میان حیوانات گوناگون و درخت‌های جورواجور، حلزون کوچولویی زندگی می‌کرد. هر شب، وقتی هوا تاریک می‌شد و همه‌ی حیوانات به لانه‌های خودشان برمی‌گشتند، حلزون کوچولو هم به خانه‌ی صدفی شکل و زیبایی که روی پشتش بود می‌رفت.

یکی بود یکی نبود. کرم سفید کوچولویی بود که همه او را «بَندی» صدا می‌کردند. چون تمام تنش بندبند بود. بندی کوچولو خیلی دوست داشت آواز بخواند. برای همین هم از صبح تا شب همین‌طور یکسره آواز می‌خواند؛ اما چه فایده! هیچ‌کس صدای آواز بندی کوچولو را نمی‌شنید.

حمید کوچولو پسر خوب و مهربانی است که با پدر و مادرش در خانه‌ی کوچکی زندگی می‌کند. وقتی حمید کمی کوچک‌تر بود، یک اخلاق بد داشت؛ شب‌ها از تاریکی می‌ترسید و حاضر نبود تنهایی سر جای خودش بخوابد. دلش می‌خواست همیشه پدر و مادرش آن‌قدر کنارش بمانند

كفتار و کالولو خرگوشه باهم دوست بودند و در يك دهکده زندگی می‌کردند؛ يك روز کالولو به کفتار گفت: «می‌دانی کفتار، ما غذاهایِ خوبِ روغن‌دار نمی‌خوریم.»

در زمان‌های قدیم بدن اسب آبی سرتاپا از مو پوشیده بود. کالولو خرگوشه و آقای اسب آبی باهم رفیق بودند و خوب است بدانید آن‌ها هردو باهم دوست آتش هم بودند و آتش هم دوست آن‌ها بود.

زمانی شیر خیلی بزرگی وجود داشت و چون خیلی‌خیلی بزرگ بود او را سلطان شیرها می‌نامیدند. این شیر يك روز گفت: «حیوان‌های پیر هیچ فایده‌ای ندارند. تنبل هستند و دیگر اینکه علف و غذائی را که جانورهای جوان برای رفع گرسنگی باید بخورند می‌خورند.

کالولو خرگوش پیر و شیر و میمون باهم در يك دهکده زندگی می‌کردند و هرکدام از آن‌ها هم صاحب يك باغ بود؛ اما باغ‌هایشان از دهکده فاصله داشت و نمی‌توانستند اغلب به سر کشی آن‌ها بروند.