با سلام گرم آفتاب*** صبح پا شدم ز خواب

سنگ را شکست و بازهم شکست *** همچو خاک نرم سنگ را

امروز به‌وقت بامدادان *** آیینه مرا به من نشان داد

آیینه پاک و روشن ما خاموش نشسته روی دیوار

کودکی تندخوی و بی‌آرام روی دیوار خط کشید و گذشت

به مادر گفتم آخر این خدا کیست که هم در خانه ما هست و هم نیست

سلام، ناصر جان!  نامه‌ات رسید. خوشحالمان کرد. ممنون که یاد ما کردی. ما هم خوبیم، هستیم، اینجاییم. یکجایی است شبیه ماسوله، یا همان باغان خود من؛

هفت نفر بودیم و در اتاق پذیرایی مجموعه خانه‌های بنیاد نشسته بودیم دور میزی گرد با دو فلاسک چای و پنج شش لیوان و یک ظرف قند و یک زیرسیگاری.

هوا که تاریک شد، برگشتم. وقتی در را باز کردم، دیدم زنی روبرویش نشسته است. هِلویی گفتم و سری تکان دادم.

درخت عجیبی است لیل. ساقه‌هاش همه به شکل ریشه، رشته‌رشته، در خاک فرو رفته‌اند و گاهی هم چند ریشه گره‌خورده مثل کنده‌ای یا تخته‌سنگی از تنه آن آویخته‌اند.