قصۀ گربه خاکستری و موش قهوه‌ای از آنجا شروع می‌شود که یک روز مثل همیشه تام داشت از زور بیشترش استفاده می‌کرد و مشغول اذیت کردن جِری بود.

آن روز، سالروز تولد ملکه آتا بود. قصه کودکانه: همۀ مورچه‌ها جشن بزرگی گرفته بودند. ملکه هم با خوشحالی نشسته بود و مورچه‌ها هرکدام هدیه‌شان را با گفتن تبریک به او تقدیم می‌کردند. اما فیلیک در فکر بود.

سالیان سال پیش، هنگامی‌که ماموت‌های پشمالو و ببرهای دندان خنجری بر روی کره‌ی زمین زندگی می‌کردند، سرمای شدیدی همه‌جا را فراگرفت. در آن روزهای سرد و وحشتناک، سنجابی، تنها بلوطش را محکم در آغوش گرفته و مراقب آن بود؛ زیرا غذا یافت نمی‌شد.

ساعت کاری اداره تمام شده بود. مسئول اداره درحالی‌که ساعت آفتابی‌اش را نگاه می‌کرد، با کشیدن دُم خروس، پایان وقت اداری را اعلام کرد. سرویس اداره که یک دایناسور بزرگ بود، آمادۀ سوار کردن کارمندان بود؛ اما فِرِد یک ماشین قشنگ داشت که با سنگ و چوب ساخته بود.

در زمانی نه‌چندان دور، در سال ۱۹۱۶ نیکُلای تزار، امپراتور روسیه بود. همه در قصر مشغول برگزاری جشن‌های سیصدمین سالگرد پادشاهی رومانوف‌ها بودند. در آن شب، آناستازیا جوان‌ترین دختر نیکُلای مثل ستاره‌ها می‌درخشید.

«کِیلی» دختر کوچکی بود که با پدر و مادرش در سرزمین افسانه‌ای کامِلوت زندگی می‌کرد. «لیونل» پدر او یکی از بهترین شوالیه‌های کاملوت بود. سال‌ها پیش در سرزمین کامِلوت دودستگی و نفاق بیداد می‌کرد. مردم باهم متحد نبودند. حتی برادر با برادرش می‌جنگید.

در خیلی زمان‌های پیش، شهری بود که آن را بابل می‌خواندند. بابل بزرگ‌ترین شهر آن روزگار بود، ساختمان‌های بزرگ و بتکده‌های پرشکوه داشت. همۀ مردم این شهر بت‌پرست بودند. در این شهر جوانی زندگی می‌کرد، که او را ابراهیم می‌گفتند

پس‌ازآنکه حضرت موسی وفات یافت، یوشعِ پیامبر، جانشین حضرت موسی، قوم خود را در سرزمین پربرکت و خرم ساکن ساخت. مردم، در روزگار یوشع پیامبر آموخته بودند که چگونه با دشمنان نبرد کنند و آموخته بودند که چگونه از رهبر و پیشوای خود اطاعت کنند

فرانکلین دوست دارد زمستان بیرون از خانه بازی کند. او می‌تواند با اسکیت به جلو و عقب برود. او دوست دارد دانه‌های برف را در دهانش بگیرد و روی برف، شکل ستاره را درست کند.

روی یک تپه ی بادگیر، تنهای تنها بدون هیچ دوستی، « یک چیز دیگر» زندگی می‌کرد. او خودش می‌دانست که چیز دیگری است، زیرا دیگران هم همین را می‌گفتند. هر وقت سعی می‌کرد با آنها بنشیند یا با آنها قدم بزند یا با آنها همبازی شود می‌گفتند: «متأسفیم، تو مثل ما نیستی. تو چیز دیگری هستی. تو از ما نیستی.»