سال ۱۷۹۹ بود. یک سپاه از سربازان انگلیسی، مهاراجه «تیپو» را در مقر فرماندهی‌اش واقع در «سرینگاپاتان» هندوستان محاصره کرده بود. یک‌شب که در اردوگاه سربازان انگلیسی، کاپیتان «جان هِرن کَسِل» و دو افسر دیگر کنار آتش نشسته بودند، «چارلز» برادر کاپیتان «جان هرن کَسِل»، نزد آن‌ها آمد.

اولین چیزی که یادم می‌آید این است که من و یک مرد اخمو در جزیره‌ای تنها مانده بودیم. او به‌جز دستورهایی که به من می‌داد، زیاد حرف نمی‌زد. هرچه من از او می‌پرسیدم: «آخر چطور شد که ما به این جزیره آمدیم؟»

در روز ۲۸ فوریه سال 1815 یک کشتی باری بنام «فرعون» یک روز دیرتر از موعد به بندر مارسی رسید. ادموند دانته، دستیار ناخدا که نوزده سال بیش نداشت، روی عرشه کشتی ایستاده بود:

علی کوچولو یه گربه داشت یه گربه‌ی خیلی بلا زبر و زرنگ و ناقلا زرنگ و باهوش بود شکارچی موش بود

همچنان روی سایت ایپابفا کار می کنم. گاهی قصه صوتی و گاهی قصه متنی کار می‌کنم. مدتی است قصه های عکس دار کار نمی کنم. کمی تنبل شده ام.

توی دریاچه به «ماهی کوچولو» خیلی خوش می‌‌‌‌گذشت. یه روز ماهی کوچولو به مادرش گفت: «راستش دیگه دلم نمی‌‌خواد اینجا باشم. می‌‌خوام پیش کلاغ‌‌ها و پرنده‌‌ها زندگی کنم.»

سنجاب خاکستری خبر تازه‌‌ای برای دوستانش آورده بود. او خبر آمدنِ یک زنبور کوچولو را آورده بود. همه رفتند تا زنبور را ببینند؛ اما زنبور چندان خوشحال نبود...

زمستان شده بود و پدر و مادر علی، آقای لحاف‌‌دوز را به خانه بردند تا برایشان لحاف بدوزد. علی نگاهش به آسمان افتاد و دید که آسمان هم، مثل پنبه‌‌های لحاف‌‌دوز، پر از پنبه شده است. او دستش را بالا برد تا پنبه‌‌های آسمان را بگیرد.

هر کدوم از حیوانات جنگل مشغول کاری بودند. بابا کفش‌‌‌دوزک هم روی یک درخت بزرگ زندگی می‌‌کرد و برای حیوانات کفش می‌‌دوخت.

یک شب سنگ بزرگی در مسیر رودخانه افتاد و جلوی آب را گرفت. ماهی‌‌ها، لاک‌‌پشت‌‌ها و قورباغه‌‌های دو طرف رودخانه نمی‌‌توانستند همدیگر را ببینند. آنها تصمیم گرفتند تا این مشکل را حل کنند؛