یادم می‌آید، خیلی خوب هم یادم می‌آید: آن‌وقت‌ها که یک پسربچه‌ی نه‌ساله بودم، روزی، چیزی مرا دلگیر و غمگین کرد؛ و به گریه افتادم، سخت هم به گریه افتادم.

در میان دریایی بزرگ، ماهی کوچکی زندگی می‌کرد که باله‌های زرد و قشنگی داشت. پولک‌های او در میان آب زلال مثل خورشید می‌درخشید. ماهی‌های دیگر به خاطر پولک‌های قشنگش به او پولک طلائی می‌گفتند.

صبح بود. پوپو از خواب بیدار شد. پرهایش را مرتب کرد و خود را به درِ لانه‌اش رساند. ناگهان، از پایین درخت، سروصدایی شنید. گوش‌هایش را تیز کرد. صدای غاز وحشی را شناخت.