شعر کودکانه

یکی بود، یکی نبود، زیر گنبد کبود، عمو نوروزی بود، سالی یک روزی بود. چند روز، قبل از نوروز، زن‌های ایران، پیر و جوان، می‌کردند جارو، اتاق و پستو، پاک می‌کردند شیشه‌ها، برق می‌انداختند به آن‌ها.

خاله ریزه گنجی داره گنج بزرگی داره طلایی مثل خورشید نقره ای چون ستاره درش همیشه بازه قفل و کلید نداره هر چی می‌بخشه از اون پُر می‌شه جاش دوباره

کفشای خاله‌سوسکه به پاش کمی تنگ شده وقتی‌که اون راه می‌ره فکر می‌کنی لَنگ شده خریده آقاموشه سنجد نرم و تازه پوستاشو کَنده و زود بُرده به یک مغازه

تو دست خاله ریزه قاشقی سحرآمیزه بَه که چه برقی داره وای که چقد تمیزه این از طلاست یا نقره؟ صاحب اون چه غولی است؟ نه از طلا، نه نقره است هیچ غولی صاحبش نیست

پیامبر عزیز ما وقتی می‌رفت تو کوچه‌ها خنده به لب، سلام می‌داد به هر که، حتی بچه‌ها گل‌پسر عزیز سلام غنچه‌ی خوب من سلام حمید سلام، سعید سلام حسین سلام، حسن سلام

پدربزرگ من یه مَرد مَرده رو شونه هاش ستاره‌های زرده می‌خنده و دنبال من می‌ذاره اما نفس کم میاره دوباره...

یک پری دریایی با موهای حنایی با دو تا چشم آبی گونه‌های سرخابی تو شیشه‌ای از بلور توی یک دنیای دور اسیر و افسرده بود تنها و پژمرده بود

پری خانمِ کوچولو زیر درخت آلو مواظبه پرنده‌ها رو شاخه‌ها نشینند میوه‌های رسیده‌ی درختشو نچینند اما پرنده‌های تیز و ناقلا برق و بلا می‌نشینند رو شاخه‌ها.

مامان پری نی‌نی ش رو امروز آورد به دنیا یه دختر کوچولو شکل مامان و بابا همه می‌گن که چشم‌هاش شبیه خاله جونه خال روی لُپِش هم شبیه خال اونه

سلام سلام ای بچه‌ها من اومدم دوست شما به من می‌گویند مملی یک پسر کاکل‌زری قصه‌هایم را شنیدید شیطنتم رو ندیدید امروز می‌خوام یه ماجرا بگم براتون بچه‌ها