دنیای جوانان

ساعت هفت صبح بود که راه افتادیم. بارها را که فقط سه تا ساک بود گذاشتیم توی خورجین یکی از خرها و دنبال جاده را گرفتیم.

فاجعه از وقتی شروع شد که مادر بچه‌ها از حمام برگشت و پا گذاشت روی خَرَند خانه و دید که سه تا بچه هاش طاق‌باز افتاده‌اند روی آب حوض.

نزدیکی‌های غروب بود که مردی از یکی از چنارهای خیابان بالا می‌رفت؛

به نگاهم خوش‌آمدی...

آدم خوش‌بین با چشم مصنوعی هم روزنه امیدش را می‌بیند. در صدف زندگی مروارید مرگ بافتم.