طنز

تصور کنید پنجاه سال پیش، از کودکان دبستانی در یک دهکده دور در ایران خواسته‌اند که درباره مترو انشا بنویسند.

مختان را خانه‌تکانی کنید. مواظب باشید زیاد تکان تکانش ندهید.

از صبح به چیدن کتاب‌ها در قفسه مشغول هستیم. اوستایمان می‌گوید: آن کتاب‌های نان‌وآب‌دار را جلوی چشم بچین

هم‌سفر صدای پایم هستم.

به نگاهم خوش‌آمدی...

آدم خوش‌بین با چشم مصنوعی هم روزنه امیدش را می‌بیند. در صدف زندگی مروارید مرگ بافتم.

- آب در آبشار می‌دود، در رودخانه قدم می‌زند، در مرداب استراحت می‌کند. - آبشار پس از سقوط سر در پی رودخانه می‌گذارد.

۔ تمام مردم دنیا به یک زبان سکوت می‌کنند. - گل‌ها به کندوی عسل شبیخون زدند.

مجموعه کاریکلماتورهای پرویز شاپور