روی بام آخرین خانه دهکده‌ای کوچک، لک‌لکی لانه داشت. تنه لک‌لک با چهار جوجه‌اش در لانه نشسته بود. جوجه‌ها سرهای کوچک و منقارهای سیاهشان را از لانه بیرون آورده بودند و اطراف را نگاه می‌کردند. رنگ منقارهایشان بعدها قرمز می‌شد.

روزی دانشمندی از یک کشور سردسیر به یکی از این نقاط گرم رفت. او فکر می‌کرد که در آنجا هم مثل کشور خودش، هر وقت که بخواهد، می‌تواند از خانه بیرون بیاید و در کوچه و خیابان قدم بزند؛ اما وقتی به آنجا رسید، فهمید که نظرش درست نبوده است و ناچار شد مانند هر آدم عاقلی، روزها در خانه بماند و بیرون نیاید.

در زمان‌های قدیم زنی زندگی می‌کرد که بچه نداشت. او دلش می‌خواست هر طور شده بچه‌ای داشته باشد، اما نمی‌دانست چه‌کار کند. تا اینکه یک روز پیش زن جادوگری رفت و به او گفت: «خیلی دلم می‌خواهد بچه‌ای داشته باشم. بگو چه‌کار کنم که به آرزویم برسم.»

یکی بود یکی نبود، در زمان‌های قدیم، در کشور چین امپراتوری زندگی می‌کرد که قصر بسیار زیبایی داشت. تمام این قصر از جنس چینی بود، چینی‌ای سفید، زیبا و گران‌بها و درعین‌حال آن‌قدر ظریف و شکننده که موقع لمس کردن آن باید خیلی احتیاط می‌کردند.

آیا تاکنون قصة فانوس پیر را شنیده‌اید؟ قصه چندان شیرینی نیست، حتی کمی هم غم‌انگیز است؛ ولی به یک‌بار شنیدنش می‌ارزد. یکی بود یکی نبود، فانوس پیر و کهن‌سالی بود که سالیان درازی با شرافتمندی و سربلندی خدمت کرده و حالا قرار بود که از کار معاف گردد و بازنشسته شود.