شعر کودکانه

حسنی ما یه برّه داشت

قصه ای به شعر کودکانه

به نام خدا

حسنی ما یه بره داشت

بره شو خیلی دوست می داشت

بره‌ی چاق توپولی، زبر و زرنگ و توقولی

دس کوچولو ، پا کوچولو ، پشم تنش کرک هلو

خودش سفید سمش سیا، سر و کاکلش رنگ حنا

بچه های این ور ده ، اون ور ده، پائين ده ، بالاى ده

همگی باهاش دوست بودن

صبح که میشد از خونه در می اومدن

دور و برش جمع می شدن، پشمهاشو شونه می زدن

به گردنش النگ دولنگ ، گل و گیله های رنگارنگ .

حسني ما

سینه ش جلو، سرش بالا ، قدم می زد تو کوچه ها ، نگاه می کرد به بچه ها

یه روز بهار

باباش اومد تو بیشه زار

داد زد : آهای حسن بیا کجائی بابا ؟

بره تو بیار ، خودتم بيا.

قیچی تیز

پشم سفید

بره رو گرفت ، پشمهاشو چید

بره چاق توپولی ، زبر و زرنگ و توقولی

شد جوجه پر کنده

همگی زدن به خنده

پیشیه می گفت :

– تو بره ای یا بچه موش لخت راه نرو، یه چیزی بپوش

حسنی ما ،

شونه ش بالا ،

سرش پائین

قدم می زد تو کوچه ها

نگاه می کرد روی زمین .

ننه حسن

دوون دوون

از خونه شون اومد بیرون

پشمها رو بسته بسته کرد

سفید و گلی دو دسته کرد

ریسید و تابید و کلاف کرد

شست و تميز و صاف کرد

منظم و مرتب

پیچید توی چادر شب

یه جفت میل و یه مشت کلاف

حالا نباف و کی بباف

ننه حسن

سرتاسر تابستون

نشسته بود تو ایوون

بی گفتگو ، بی های و هو

برای حسن لباس می بافت

فصل زمستون که رسید بارون اومد، برف بارید ،

حسنی ما، لباسو پوشید خرامون و خرامون اومد میون میدون

حیوونا شاد و خندون

خانومی گفت:

لباس حسن عالی شده قشنگتر از قالی شده

پیشیه می گفت :

لباس حسن قشنگه مثل پوست پلنگه

ببعی می گفت :

بع ، سرده هوا، نع.

اما حسن ، لباس به تن ، خنده به لب

شونه شده داده بود عقب

میون برف و بارون قدم می زد تو میدون

باباش بهش نیگا میکرد

دود چپق هوا می کرد

ننه ش می گفت :

ننه حسنی ماشالا

چشم نخوری ایشالا.

(این نوشته در تاریخ ۲۳ آذر ۱۴۰۲ بروزرسانی شد.)