هوا بارانی است. باد سردی در میان شاخه‌های درختان می‌پیچَد و سوت می‌کشد. برگ‌های خشک در میان زمین و آسمان سرگردان‌اند. چترها از این ‌رو به آن رو می‌شوند.

یکی بود یکی نبود. غیر از خدای مهربان، نسیم کوچولویی بود که آرزو می‌کرد روزی بتواند مثل خواهر، برادرهایش بالای شهرها و روستاهای دور بوَزد. بالاخره صبح یک روز بهاری وقتی‌که گل‌های صحرایی از چشمه‌ی شبنم‌ها وضو می‌گرفتند

سعید و سعیده سوار بر «سفینه‌ی زمان» شده بودند. این خواهر و برادر می‌خواستند از قرن پانزدهم هجری قمری به چهارده قرن پیش سفر کنند. آن دو تصمیم داشتند به دورانی برگردند که رسول خدا (ص) در آن زندگی می‌کرد.