اردیبهشت, ۱۴۰۱

• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: معلم و پوستین خرس

  

  معلمی بینوا در فصل زمستان، یک‌لا پیراهن نازک پوشیده بود و به کودکان درس می‌داد. آن‌سوتر از مدرسه، سیلی بزرگ از کوهستان می‌آمد و خرسی را با خود در رودخانه می‌آورد. خرس در آب غوطه‌ور بود و سرش دیده نمی‌شد.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: دو کلمه رشوه

  

  شیخ نساج بُخارایی، مردی بزرگ و صاحب دل بود. دانشمندان و بزرگان بسیاری به دیدنش می‌رفتند و در برابرش دو زانو بر زمین می‌گذاشتند؛ درحالی‌که این شیخ سواد خواندن و نوشتن نداشت...

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: من آینه‌ام

  

  اکنون، من مانده‌ام و این مردمی که به‌سوی من می‌آیند. اگر خاموش بمانم، از من دلگیر می‌شوند و می‌رنجند. اگر بخواهم چیزی بگویم، باید به‌اندازه‌ی فهم آن‌ها سخن بگویم، ازاین‌رو من می‌رنجم.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: مردی که توانست خدا را اثبات کند

  

  شیخ محله گفت: «در عشق، نخست دیدار است و سپس گفت‌وشنود؛ مانند پادشاهی که همه او را می‌بینند، اما از همه نزدیک‌تر به او کسی است که با او سخن می‌گوید.»

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه مولوی: حوض دل

  

  این مردم می‌گویند که: «ما شمس تبریزی را دیده‌ایم.» ای گزافه‌گویان؟! شما کجا او را دیده‌اید؟ کسی شتری را بر سر بام نمی‌توانست ببیند، می‌گفت که من سوراخ سوزن را می‌بینم.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: عاشق روده‌دراز

  

  عاشقی، معشوقی را دوست می‌داشت. روزی خدمتکارِ او را خواست و به معشوق پیغام فرستاد که: «آه که چنینم و چنانم؛ تنها به تو مهر می‌ورزم؛ نه آرام دارم نه قرار؛ چه دردها که از دوری‌ات می‌کشم؛

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: مرد زیرک یا دیو بی شاخ و دُم

  

  کاروانی بزرگ در بیابانی بی‌آب‌وعلف گرفتار آمده بود و مسافران آن در پی آب می‌گشتند. ناگهان چاهی یافتند؛ بزرگ و ژرف. با شادمانی سطلی را به ریسمانی بستند و میان چاه فرستادند، اما ریسمان پاره شد.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: مهمان حسود

  

  آورده‌اند که: کسی در راه مکه، آواره‌ی بیابان‌ها شد. آن‌چنان‌که از پا افتاد و تشنگی نفسش را برید. زنده و مرده، چادری را در آن دورها دید و افتان‌وخیزان خود را به آنجا رساند. زنی در آستانه‌ی آن چادر کوچک و پوسیده ایستاده بود.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: نیمی ماهی، نیمی مار

  

  کسی گفت: «در گذشته، این کافران بودند که بت‌ها را می‌پرستیدند و در پیشگاه آن‌ها نماز می‌گزاردند، اما اکنون ما این کارها را می‌کنیم. به پابوسی مغول‌ها می‌شتابیم، در پیشگاه آن‌ها سجده می‌کنیم و بااین‌همه خود را مسلمان می‌دانیم.

  بخوانید
• ۲۰ اردیبهشت

  قصه های شیرین فیه ما فیه: شکمبه‌ی شعر

  

  خویِ من به‌گونه‌ای است که دوست ندارم هیچ‌کس از دست من دل‌آزرده شود. گاه پیش می‌آید کسانی در گرماگرم سَماع، دست‌افشان و پای‌کوبان خود را به من می‌کوبند و یارانم آن‌ها را از من دور می‌کنند...

  بخوانید