روز اول ماه مهر، سپهر کوچولو به مدرسه رفت و سر کلاس دوم نشست. کنار او یک پسر کوچولوی غمگین نشسته بود.

روزی روزگاری، پسری بود به اسم داوود که در دهکده‌ای با پدر و مادر پیرش زندگی می‌کرد. آن‌ها خیلی فقیر بودند.

روزی روزگاری در زمان‌های قدیم، در یک‌شب سرد زمستان، خانواده‌ای در خانه‌ی کوچک و گرمشان، در کنار بخاری نشسته بودند و شام می‌خوردند.

در روستای آباد و خوش آب و هوایی، مرد جوانی زندگی می‌کرد که کارش چوپانی بود. او هرروز صبح زود گوسفندان  مردم ده را جمع می‌کرد و برای چرا به دشت و صحرا می‌برد.

در یک مزرعه حیواناتی مثل مرغ و خروس، اردک، کبوتر، سگ، خر و گاو و گوسفند، در کنار هم زندگی می‌کردند. مرغ و خروس پنج‌تا بچه داشتند، چهارتا دختر و یک پسر.

خانم و آقای گربه، یک پسر خوشگل داشتند که خیلی کوچولو بود. برای همین اسمش را پیشی ریزه گذاشته بودند.

روزی روزگاری مردی بود که یک میمون کوچولو داشت. او هرروز با میمونش برای مردم نمایش می‌داد و آن‌ها را سرگرم می‌کرد

در باغ بزرگی پرندگان زیادی زندگی می‌کردند و آواز می‌خواندند.

آن شب در بخش کودکان یک بیمارستان، دختر کوچولویی بستری بود. او اصلاً حوصله نداشت.

روزی روزگاری در سرزمینی دور، پادشاهی زندگی می‌کرد که مادر پیر و مهربانی داشت.