روزی روزگاری در جایی از این دنیای بزرگ، جنگل زیبایی بود که درختان بلند سر به فلک کشیده‌ای داشت. در این جنگل همه جور حیوانی زندگی می‌کرد: از چرنده‌وپرنده گرفته تا خزنده و درنده.

یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچ‌کس نبود. کوهستان، ساکت و آرام بود. تنها صدای زمزمۀ چشمه که از دل کوه می‌جوشید و بیرون می‌پرید شنیده می‌شد. کلاغ، نوک درخت، بالای کوه ایستاده بود و دوروبر را می‌پایید.

آن روز مانند بسیاری از روزهای دیگر، پیاده و تنها از کوچه‌ای در شهر کوفه عبور می‌کرد. در بین راه، زنی را دید که مشک آبی را بر دوش گذاشته است. سنگینی مشک آب، قد او را خمیده کرده بود...

داستان آموزنده کودکان: سال‌ها پیش، در گوشه‌ای از سرزمین هندوستان، کلاغی تنها روی شاخه‌های درخت نارونی برای خودش آشیانه ساخته بود. در اطراف درخت نارون، باغی بزرگ، سرسبز و آباد بود که تعداد زیادی از پرندگان مختلف در آن زندگی می‌کردند.

اهالی شهر یثرب باخبر شدند که پیامبر خدا از مکه خارج شده است. ازاین‌رو هرروز بعد از نماز صبح به دروازۀ شهر می‌آمدند و منتظر تشریف‌فرمایی آن حضرت می‌شدند و چون گرمی هوا شدت می‌یافت به خانه‌های خود بازمی‌گشتند.

اسم این پسر سامان است. سامان پسر باهوش و دانایی است. او درباره‌ی کمک‌های اولیه چیزهای زیادی می‌داند. کمک‌های اولیه، کارهایی است که باید موقع آسیب دیدن انجام دهیم تا آسیب‌دیدگی بیشتر نشود و زودتر خوب بشویم.

اسم این پسر سامان است. سامان پسر خیلی خوبی است. او می‌داند که برق هم مانند آب خیلی باارزش است. به همین خاطر، هیچ‌وقت برق را هدر نمی‌دهد.

اسم این پسر سامان است. سامان پسر خیلی خوبی است. او چیزهای زیادی درباره‌ی «درست استفاده کردن از گاز» می‌داند. سامان برنامه‌های تلویزیونی آقای ایمنی را با دقت تماشا می‌کند. او به صحبت آقای ایمنی با دقت گوش می‌دهد و برای مامان و بابا تعریف می‌کند.

اسم این پسر سامان است. سامان پسر خوبی است. وقتی او با مامان و بابا به میهمانی می‌رود، سلام می‌کند. چون می‌داند همه‌ی بچه‌های خوب و باادب، اول سلام می‌کنند. او هیچ‌وقت پشت مامان و بابا قایم نمی‌شود.

اسم این پسر سامان است. سامان پسر خوبی است. مامان و بابا از او خیلی راضی‌اند. سامان صبحانه خوردن را خیلی دوست دارد. او هرروز صبح، صبحانه می‌خورد. او هر چیزی را که مامان برای صبحانه‌اش آماده کرده باشد، بااشتها می‌خورد.