مولانا چهارده‌ساله بود که همراه خانواده‌اش از شهر بلخ بیرون آمد. پدرش - بهاء ولد - شیخ بزرگ شهر، باید به‌ناچار دیار خود را ترک می‌گفت. شاید رنجیده‌خاطر از محمد خوارزمشاه و یا هراسان از یورش مغول‌ها.

جوجه‌تیغی جوانی بود به نام تیغ تیغو. با آمدن بهار، او هم از خواب زمستانی بیدار شد. خمیازه‌ای کشید و گفت: «چقدر خوابیدم! مثل‌اینکه بهار شده.» بعد با آب چشمه صورتش را شست و به راه افتاد.

در گوشه‌ی باغ بزرگی، یک انباری کوچک بود. آنجا پر از وسایل باغبانی بود. آن شب در انباری، بین شن کش و بیل و آبپاش دعوا شده بود. آن‌ها داد می‌زدند و سر هم فریاد می‌کشیدند.

در شهر حیوانات خانم سموری بود که مغازه‌ی دُم فروشی داشت. در مغازه‌ی او همه جور دمی پیدا می‌شد. خانم سمور با وسایل مختلف، دم‌هایی مثل دم واقعی درست می‌کرد و می‌فروخت.

در شهر آدم کوچولوها، دو کوتوله بودند. اسم یکی مو فرفری بود و دیگری موقرمزی. آن‌ها یک خانه‌ی کوچولو داشتند و باهم در آن زندگی می‌کردند. مو فرفری مرتب و موقرمزی نامرتب بود. اتاق مو فرفری تمیز و منظم بود.

در جنگل سبز و پردرختی چند گوریل زندگی می‌کردند. آن‌ها باهم دوست بودند. از صبح تا شب از شاخه‌ها آویزان می‌شدند و بازی می‌کردند. موز و نارگیل می‌خوردند و سروصدا راه می‌انداختند.

«سیاهه» کی بود؟ یک تخمه سیاه کوچولو بود که توی دل یک هندوانه زندگی می‌کرد! هر جا را که نگاه می‌کرد، قرمز بود. یک روز حوصله‌اش از آن همه قرمزی سر رفت. جَستی زد و از توی هندوانه بیرون پرید.

یکی بود و یکی نبود. در روزگار خیلی‌خیلی قدیم، پسر کوچکی بود که با پدر و مادرش، توی کلبه‌ای نزدیک جنگل زندگی می‌کرد. اسم پسرک چی بود؟ هیچی! او اصلاً اسم نداشت. پدر و مادرش اگر با او کاری داشتند، صدایش می‌کردند: «آهای» یا «اوهوی»

قصه کودکانه پیش از خواب گوشِ فیلِ جادویی نویسنده: شکوه قاسم نیا یکی بود یکی …

آقا فرفره کلاهش را به سرش گذاشت و راه افتاد تا به دیدن عمه‌ی پیرش برود. خانه‌ی عمه پیره دور نبود، کنار یک تپه بود. آقا فرفره نزدیک خانه‌ی عمه پیره، یک دوچرخه پیدا کرد.