این کشتی در مناطق شمالی ایران رواج دارد و سرگرمی بسیاری از جوانان و مردان است. اساس این کشتی بر اخلاق و اصول پهلوانی استوار است و روحیه مردانگی را اشاعه می‌دهد، لذا احترام به حریف و عدم استفاده از فنون خشن، بخشی از قواعد بازی است.

کشتی چوخه در خراسان شمالی از تاریخچه کهنی برخوردار است و بیشتر در جشن‌های عروسی و برداشت محصول و یا به‌عنوان تفنن و سرگرمی انجام می‌گیرد. این بازی به‌عنوان میراث آیینی منطقه در فهرست ملی میراث معنوی کشور ثبت شده است.

شرکت‌کنندگان به دو گروه مساوی تقسیم می‌شوند و به‌قیدقرعه افراد کناری و میانی مشخص می‌شوند.

قیقاج در معنای لغوی به معنای حرکت با پیچ‌وخم است، در این بازی، افراد، سوار بر اسب درحالی‌که به‌سرعت می‌تازند، هدفی را نشانه می‌گیرند و غالباً با اسلحه به سمت آن شلیک می‌کنند.

شرکت‌کنندگان دست‌های یکدیگر را گرفته و نیم حلقه‌ای را تشکیل می‌دهند، دو نفر که از قدرت و چابکی مناسبی برخوردار باشند به‌عنوان عمو زنجیرباف و سرگروه انتخاب‌شده و در دو سر این نیم حلقه قرار می‌گیرند.

در این بازی به‌قیدقرعه، یکی از بازیکنان روی زمین نشسته و پاهای خود را دراز می‌کند، سپس همه بازیکنان تک‌به‌تک از روی پاهای او می‌پرند.

در مسابقات شترسواری از هر دو نوع شتر دوکوهانه و یک کوهانه استفاده می‌شود (شتر بی کوهان که لاما نامیده می‌شود در منطقه خاورمیانه زیست نمی‌کند). وزن شتر دوکوهانه به ۷۵۰ تا ۸۰۰ کیلوگرم می‌رسد

این بازی از قدمت زیادی در ایران برخوردار است و انواع آن در نقاط مختلف ایران اجرا می‌شود. ابتدا به‌قیدقرعه و از طرق گوناگون مانند انداختن قاپ و یا قوطی کبریت و یا نوشتن روی برگه‌های قرعه، افرادی به‌عنوان شاه، وزیر، جلاد و دزد انتخاب می‌شوند.

سوارکاری و انجام بازی‌های نمایشی روی اسب از دیرباز در میان برخی از اقوام ایرانی رواج داشته و هنوز هم به‌صورت انفرادی و یا گروهی در گوشه‌کنار ایران خصوصاً در میان عشایر و یا ترکمن‌ها اجرا می‌شود.

ابتدا شرکت‌کنندگان به دو گروه تقسیم می‌شوند و هر یک، سردسته‌ای را برای خود تعیین می‌کند و سپس به‌قیدقرعه، گروه مهاجم و گروه مدافع مشخص شده و زمین بازی نیز توسط خط به دو بخش تقسیم می‌شود،