بچه‌ها با شادی به این‌طرف و آن‌طرف می‌دوند. در گوشه‌ای از کوچه، کودکی تنها و غمگین ایستاده است و بازی آن‌ها را تماشا می‌کند. پیامبر خدا کودک را می‌بیند، نزدیک او می‌رود، سلام می‌کند

ظهر است. خورشید می‌درخشد. کوچه‌های شهر مدینه خلوت شده است. چند مرد فقیر زیر سایه‌ی درختی نشسته‌اند و غذای ساده‌ای می‌خورند. ناگهان صدای پای اسبی را می‌شنوند.

علی بود، فاطمه بود، و فرزندان دلبندشان. آن‌ها روزه بودند. نزدیک افطار سفره‌ای پهن کردند. در سفره یک‌کاسه شیر، یک ظرف آب و دو قرص نان گذاشتند. غذایشان همین بود.