روزی دو دانشمند، از آن کشور دوردست، از راه رسیدند. می‌گفتند در پی راه چاره‌ای برای یک بیماری مسری‌اند که در آن‌جا شایع شده است.

چراغ‌های‌شان را خاموش کردند تا در مصرف هوا صرفه‌جویی کنند، و تاریکی آن‌ها را دربرگرفت. هیچ‌کس حرفی نمی‌زد. همهٔ آن‮چه در تاریکی به گوش می‌رسید، صدای قطره‌های آب،بود که هر پنج ثانیه یک‌بار، از سقف می‌چکید.

شانزده روز بود که از جانب مشرق، از استپ قهوه‌ای آقتاب سوخته، از باتلاق‌های سفید نمک‌زار بادی گرم و سوزان می‌وزید.