بزی و خری در مزرعه‌ای روزگار می‌گذراندند. بز به خر -که همیشه غذای کافی در اختیار داشت- حسودیش شد و یک روز به او گفت: «زندگی تو مثل عذابی است که پایانی در آن به چشم نمی‌خورد.

دو قاطر با بارهایی سنگین هم‌سفر بودند. یکی از آن دو، صندوق‌هایی پر از پول به دوش می‌کشید و دیگری کیسه‌هایی پر از جو.

گاو نری که از دست شیری می‌گریخت، به غاری پناه برد، غار پناهگاه بزهای کوهی بود. بزها با دیدن گاو نر شروع به شاخ زدن به او کردند.