پدری بود که دو پسر داشت. پسر بزرگ‌تر زرنگ و فهمیده بود، ولی پسر کوچک‌تر به‌قدری کودن بود که نمی‌توانست هیچ‌چیزی یاد بگیرد.

یکی بود یکی نبود، پادشاهی بود که سخت بیمار شده بود و به ادامه زندگی امیدی نداشت. او در بستر مرگ به اطرافیان خود گفت: - «جانِ وفادار» را نزد من بیاورید.

هیزم‌شکنی با همسرش نزدیک جنگلی بزرگ زندگی می‌کرد. آن‌ها آن‌چنان تنگدست بودند که با داشتن فقط یک دختر سه‌ساله، نمی‌توانستند خوردوخوراک روزمره‌شان را تأمین کنند.

یک برزگر بود، سه تا پسر داشت. وقتی هر سه به ریش و سبیل رسیدند و وقت زن گرفتنشان شد، یک روز صدایشان کرد و گفت: «پسرهای من، وقتش است که هر سه‌تان آستین‌ها را بالا بزنید و زن بگیرید.

روزی که ماتی با لیزا عروسی کرد پیش خودش خیال می‌کرد از این زن نجیب‌تر و سربه‌راه‌تر تو دنیا پیدا نمی‌شود. چند وقت که گذشت لیزا خانم باطن خودش را نشان داد و ذات خودش را رو کرد. معلوم شد از آن زن‌های ارقه و کله شقی است که لنگه ندارد.