دنیای کودکان

بچه‌ها می‌دانید پو کوچولوی داستان ما چه چیزی را در دنیا از همه‌چیز بیشتر دوست دارد؟ بله عسل!

یادم می‌آید، خیلی خوب هم یادم می‌آید: آن‌وقت‌ها که یک پسربچه‌ی نه‌ساله بودم، روزی، چیزی مرا دلگیر و غمگین کرد؛ و به گریه افتادم، سخت هم به گریه افتادم.

صبح بود. پوپو از خواب بیدار شد. پرهایش را مرتب کرد و خود را به درِ لانه‌اش رساند. ناگهان، از پایین درخت، سروصدایی شنید. گوش‌هایش را تیز کرد. صدای غاز وحشی را شناخت.

یک روز، شیری به کتاب‌خانه آمد. او صاف از جلوی میز کتاب دار گذشت و به‌طرف قفسه‌های کتاب رفت.آقای مَک بی، در طول سالن به‌طرف دفتر سرپرست کتاب‌خانه دوید. او فریاد زد: «خانم مِری وِدِر!»

یک روز «کیوجان» قهرمان نبرد با شمشیرهای نورانی، به همراه استاد پیر خود «او بی وان» در جنگل قدم می‌زدند که ناگهان صدای شلیک اسلحه‌ای عجیب‌وغریب توجه آن‌ها را به خود جلب کرد.

روزی روزگاری در نزدیکی شهری، سه خیاط بی‌نوا زندگی می‌کردند. کار آن‌ها دوختن و یا تعمیر لباس های کهنۀ مردم آن شهر بود.

روزی روزگاری در زمان‌های قدیم، سه بچه خوک بودند که با پدر و مادرشان زندگی می‌کردند، روزی از روزها، پدر به بچه‌ها گفت: «شماها دیگر بزرگ شده‌اید. باید بروید و هرکدام خانه‌ای برای خودتان بسازید.»

روزهای آخر زمستان بود. پو نگاهی به تقویم دیواری‌اش انداخت و گفت: «صورتیِ ریزه‌میزه! فکر می‌کنی بعد از فصل زمستان چه فصلی باشد؟» صورتیِ ریزه‌میزه کمی فکر کرد و گفت: «فکر می‌کنم تابستان.»

یک روز گرم آفتابی بود. باد ملایمی می‌وزید و خنکی مطبوعی را با خود به همراه می‌آورد. پو در کنار صورتیِ ریزه‌میزه، روی تنۀ درختی نشسته بود و با او صحبت می‌کرد.

جادۀ دهکدۀ سبز از روی تپه می‌گذشت. بالای تپه در یک خانۀ پاکیزه، پیرمردی تروتمیز زندگی می‌کرد. با خواندن این داستان درمی‌یابید چرا به او جادوگر دهکدۀ سبز می‌گفتند.