قصه های داوینچی

روزگاری، درخت انجیری بود که میوه نداشت. درخت از این بابت بسیار ناراحت بود. چون آدم‌های بسیاری از کنارش می‌گذشتند؛ اما هیچ‌کدام نگاهش نمی‌کردند.

صدفی به دام عشق ماه گرفتار آمده بود. ساعت‌ها می‌نشست و در سکوت، ماه را تماشا می‌کرد. خرچنگ، عاشق صدف است. مخصوصاً عاشق بلعیدن آن!

آن سال، زمستان در مرداب بزرگ که میان جنگلی انبوه واقع بود، زودتر از همیشه از راه رسید. تمام حیوانات و پرندگان ساکن مرداب که غافلگیر شده بودند، با شتاب به جنب‌وجوش افتادند تا فکر چاره‌ای کنند؛

انگورها کم‌کم رسیده می‌شدند و عنکبوت هم روی شاخه‌های مو راه می‌رفت. روزی عنکبوت انگورهایی را دید که بسیار درشت و حتماً هم شیرین بودند و تمام زنبورها و مگس‌ها برای دیدنشان جمع شده بودند.

شکارچی‌ها که مسلح به نیزه‌های بلند و تیز بودند، آرام نزدیک می‌شدند. ماده‌شیر داشت بچه‌هایش را شیر می‌داد و در ضمن، مراتب کمترین صدا و کوچک‌ترین حرکت در اطرافش بود.

درخت هلو که کنار درخت گردو بود با حسد بسیار به شاخه‌های پر از گردوی همسایه‌اش نگاهی کرد و با خود گفت: - چرا این درخت این‌همه میوه دارد و من به فراوانی او میوه ندارم؟

وقتی باز به لانه‌اش بازگشت، در کنار لانه‌اش به چند جوجه سِهره برخورد. سه چهارتا از جوجه‌ها آن‌قدر کوچک بودند که هنوز پر درنیاورده بودند و می‌لرزیدند.

مرگ عنکبوت‌های شهر هم مثل مردن عنکبوت‌های صحرا است. حالا ببینیم چطوری: روزی، یکی از آن‌ها که در خانه‌ای زندگی می‌کرد، فکر جالبی به سرش زد.

روباه گرسنه‌ای تمام جنگل را به دنبال شکار زیر پا گذاشته بود. از زیر درختی رد شد که از میان شاخه‌های آن صدای قارقار زاغ‌ها می‌آمد.

روزگاری، کمی برف از نوک صخره‌ای آویزان بود و صخره هم درست روی قله‌ی کوه بسیار بلندی قرار داشت. برف حواسش را خوب جمع کرد و شروع کرد به فکر کردن