دنیای جوانان

پرنده‌ای که قفسش را میان پنجره‌ای آویخته بودند، فقط شب‌ها آواز می‌خواند. خفاشی صدای او را شنید، پیش او رفت

داستان کوتاه گونه‌ای از ادبیات داستانی است که نسبت به رمان یا داستان بلند حجم بسیار کم‌تری دارد و نویسنده در آن برشی از زندگی یا حوادث را می‌نویسد

روزهای آخر تابستان بود. هوای دشت گرم و مه‌آلود و خفه بود. زمین تفتیده بود و می‌جوشید. هُرم گرما مثل آتش دوزخ بدن را می جزاند. بدتر آنکه باغ‌های خرما را آب داده بودند،

برف سال 1307 همه را به یاد صاحب‌اختیار و ستون‌هایش و این شعر انداخت. تا زانو در برف می‌نشست. کوچه‌های تنگ و ترش شیراز کهن با آن قلوه کاری، غرق گل‌ولای بود. عبور مشکل بود.

صبح دوم یا سوم اردیبهشت بود، خورشید مثل غنچه گل شکفت و به شیراز نور پاشید، عطر بهارنارنج سرتاسر کوچه‌ها را پر کرده بود، مست‌وملنگ و سرشار از لذت دیدار صبح، آماده رفتن مدرسه بودم.

داستان واقعی تجربه نزدیک به مرگ یک پاسدار مدافع حرم از جهان برزخ، ملاقات با فرشته ها و بازدید از بهشت برزخی

سلام، ناصر جان!  نامه‌ات رسید. خوشحالمان کرد. ممنون که یاد ما کردی. ما هم خوبیم، هستیم، اینجاییم. یکجایی است شبیه ماسوله، یا همان باغان خود من؛

هفت نفر بودیم و در اتاق پذیرایی مجموعه خانه‌های بنیاد نشسته بودیم دور میزی گرد با دو فلاسک چای و پنج شش لیوان و یک ظرف قند و یک زیرسیگاری.

هوا که تاریک شد، برگشتم. وقتی در را باز کردم، دیدم زنی روبرویش نشسته است. هِلویی گفتم و سری تکان دادم.

درخت عجیبی است لیل. ساقه‌هاش همه به شکل ریشه، رشته‌رشته، در خاک فرو رفته‌اند و گاهی هم چند ریشه گره‌خورده مثل کنده‌ای یا تخته‌سنگی از تنه آن آویخته‌اند.